~Prolog~

*music*

    

~Andy~

     Odbiłam kolejny cios przeciwnika. Walka nie należała do najłatwiejszych. Nie dość, że byłam młodsza, to…

      Skupić się musisz! – Wyrwał mnie z zadumania mój mistrz. – W Mocy się zanurzyć!

     „Łatwo ci powiedzieć” – pomyślałam.  Yoda był przecież ode mnie starszy, o jakieś osiemset lat. Poza tym potrafił się skupiać. Zupełne przeciwieństwo mnie.

     Cały czas się dziwiłam, czemu akurat mnie wybrał na swojego padawana. Raczej nie byłam wyjątkową uczennicą. To już bardziej moje rodzeństwo. Oni wszyscy byli ode mnie lepsi, zawsze.

      Odbiłam kolejny cios. Starałam się skupić na walce. Klinga mojego przeciwnika przemknęła mi tuż przed oczami. Z irytacją uchyliłam się przed kolejnym atakiem. Leo był zdecydowanie za dobry. Za dobry dla mnie. Ale nie mogłam się teraz poddać.

     Uskoczyłam przed ciosem z pół obrotu i cięłam w kark. Skywalker znał tą sztuczkę . Sprawnie sparował mój cios i wytrącił mi broń z ręki.

     - Znowu…? – wymamrotałam – Może damy sobie spokój na dziś? – Spojrzałam z nadzieją na wiekowego mistrza. Jego wzrok był nieugięty i zimny.

      - Nie skończymy, póki treningu nie zaliczysz – powiedział.

      Zirytowana podniosłam miecz z podłogi i stanęłam do walki. Czwarte podejście.

     Tego już nie mogłam zawalić. Skupiłam się i odetchnęłam. Poczułam Moc przepływającą przez moje ciało. Napawała mnie spokojem i siłą. Może wreszcie się uda.

     Leo zaatakował. Sprawnie odbiłam cios. Wykonałam salto w powietrzu i cięłam w plecy – oczywiście bez skutku. Próbowałam jeszcze dwa razy, ale mój kuzyn zawsze świetnie sobie z tym radził.

     Dobra, mam dość. Czas przyjąć inną taktykę. Może zamiast atakować powinnam szukać „wyjścia”?

      Pomysł był niegłupi. Odtąd, zamiast napierać na przeciwnika, czekałam, aż to on popełni błąd. Osłaniałam się jedynie moim niebieskim mieczem świetlnym. Moja taktyka odnosiła zaskakująco dobre skutki. Coraz bardziej zanurzałam się w Mocy, a ta pozwalała mi walczyć jak nigdy dotąd. Nie patrzyłam nawet na Yodę.

     W końcu nadarzyła się okazja. Leo ciął w moją szyję. To był jego błąd. Schyliłam się i błyskawicznie podcięłam mu nogi. Szczęście, że używaliśmy mieczy treningowych. Chłopak krzyknął i upadł na podłogę. Rany, które mu sporządziłam nie były jakieś straszne, ale zauważyłam poparzenie.

      Przystawiłam mu miecz do gardła.

      - I co mi teraz powiesz? – Uśmiechnęłam się sarkastycznie.

- Za czwartym razem. – wysapał.

- Mmm… dobrze, dobrze. – mruknął mój mistrz – Na dziś starczy. Andy odpocząć musi.

~Cherry~

     Była cicha, spokojna noc. Siedziałam samotnie na dachu Temple II, wpatrując się w gwiazdy. Chciałam odwiedzić którąś z nich. Tu byłam szczęśliwa, ale czegoś mi brakowało… może trochę adrenaliny? Przygód? Nie wiem…

      - Hej! – Z myśli wyrwał mnie głos mojego przyjaciela, Leona. Mój kuzyn uśmiechał się do mnie, unosząc lewą brew. Jego wyraz twarzy zadawał ewidentnie pytanie: O czym myślisz tym razem? 

     On jako jedyny potrafił poświęcić mi trochę czasu, aby mnie zrozumieć. Nie byłam szczególnie skomplikowaną osobą  (w przeciwieństwie do mojej młodszej siostry), ale tylko nieliczni poznali wewnętrzną mnie. Leo był właśnie jednym z nich.

     Oczywiście moi bracia od razu się śmiali. Mało kto wierzy w przyjaźń damsko-męską. Ale ja wierzyłam. Dziwnym sposobem, Leonowi ufałam bardziej, niż na przykład Benowi.

      - Cześć. – odpowiedziałam po chwili milczenia. – Chyba powinieneś wrócić do domu. Co ty tu w ogóle robisz?

- Chyba masz spóźniony refleks. – odparł.

- Może. Ale czasem lubię sobie posiedzieć w samotności. – Zastanowiłam się, czy zrozumie w tym cichą prośbę. Oczywiście, że nie.

- Walczyłem dzisiaj z Andy. – zaczął.

- I? – Wbiłam wzrok w horyzont.

- I nic. Tak sobie mówię.

     Odgarnęłam włosy z twarzy. Śpiew ptaków i szum pobliskiego jeziora, Esgaroth, wprawiały mnie w melancholijny nastrój. Cisza i spokój napawały mnie radością. Relaksowałam się; wiatr delikatnie muskał moją skórę.

    - Pójdę już. Dobranoc. – Wyrwałam się nagle. W sumie, to trochę bez sensu było „dobranoc”, zważywszy na porę – była może jakaś czwarta rano.  Ale coś mnie zatrzymało. Pierwsze promienie słońca. Zamknęłam oczy i westchnęłam. Było mi tu tak dobrze.

- Fajnie, co? – mruknął pod nosem mój kuzyn.

- Mhm… - W odpowiedzi ruszyłam w stronę zejścia z dachu, a następnie skierowałam się do mojego pokoju. Skywalker trochę mnie onieśmielał. Nigdy do końca mu nie ufałam, mimo, że był moim najlepszym przyjacielem.

     Wreszcie byłam na miejscu. Rzuciłam się na łóżko i błyskawicznie zasnęłam.  

~~~~~~***~~~~~~
No to już za prologiem. Ogólnie, mam nadzieję, że Wam się spodobał. Akapity
mi troszkę wariują, ale następnym razem będzie lepiej. W prologu
zawarłam dwie postacie, ale ogólnie będą prawie wszystkie.
Błędy są, jak wszędzie, ale ja jakoś nie zauważyłam, więc śmiało mówcie. 
U kogo dzisiaj leje? Bo mnie osobiście wkurza ta pogoda :/  

Aha, jeszcze dedyki. To będzie tak:

KIWI - pogromca moich porozsypywanych przecinków i innych znaków interpunkcyjnych, mój odblokowywacz musku ;P

MAY - Tigermoonku, nie złość się za tyle błędów. Wiesz, że ten... ja dzisiaj usypiam.

Niech Moc Będzie Z Wami!